Door praktische handvatten naar autonomie in werk én prive.

  "Ik ben therapie moe." Die zin kwam met een diepe zucht. Ze zat tegenover me tijdens een kennismakingsgesprek. Via via was ze bij me terechtgekomen – zoals dat vaker gebeurt bij mensen met een hulpvraag die zich moeilijk laat vangen in een standaardtraject. Ze zit in een re-integratietraject en start binnenkort op een nieuwe werkplek. Vorig jaar kreeg ze de diagnose autisme. "Het gaf duidelijkheid," zei ze, "maar tegelijk ben ik de draad een beetje kwijtgeraakt. Ik heb m’n hele leven therapieën gehad. En ik ben moe. Therapie moe." Ze vertelde dat ze psycho-educatie had gekregen na de diagnose, maar daar nog weinig van weet. "Ik weet het wel ongeveer hoor. Maar ik vraag me af: wat hoort nou echt bij mij, en wat hoort bij dat autisme?" Wat haar vooral bezighoudt: sociale contacten. "Ik zie zo veel dat ik niet begrijp. Ik doe maar mee, en dat lijkt goed te gaan, maar vanbinnen voel ik me onzeker. Ik weet vaak niet wat er van m...

  Meer tijd Je krijgt iemand op je pad met wie je een stukje meeloopt. Niet voor altijd, want  jobcoach-trajecten hebben nu eenmaal een kop en een staart. Dan komt het moment van afscheid. De begeleiding stopt, de financiën stoppen – want de verplichtingen stoppen – en dan staat iemand er ineens weer alleen voor. Maar wat als het hoofd nog niet mee wil, terwijl het lijf allang wil? Wat als iemand keihard werkt aan herstel, maar er simpelweg meer tijd nodig is om weer op eigen kracht verder te kunnen? Binnen drie maanden weer aan het werk( 60% AO), want zo is de WIA nu eenmaal ingericht. Er wordt gekeken naar wat je nog wél kunt. Maar wat vaak vergeten wordt, is op welk tempo iemand dat weer kan. En dat tempo is niet voor iedereen gelijk. Sommige mensen hebben meer tijd nodig. Tijd om te herstellen, om te wennen, om weer op te bouwen. Geef je die tijd, dan geef je gelijke kansen. Doe je dat niet, dan staan ze 1-0 achter. Problemen stapelen zich op, de stress neemt toe, en ...

  Tussen verantwoordelijkheid en overbelasting Wat autisme op de werkvloer ons leert over grenzen, loyaliteit en luisteren Hij meldde zich ziek. Hoofdpijn, vermoeid, geen ruimte meer in zijn hoofd. Maar zijn werk? Dat bleef hij doen. Rapporten afmaken, deadlines halen. Want ziek zijn is geen excuus om je verantwoordelijkheden te laten liggen. Het was niet voor het eerst. En hij is niet de enige. Veel mensen met autisme voelen zich diep verantwoordelijk voor hun werk. Ze willen het goed doen. Altijd. Tot in de puntjes. En als dat betekent dat ze 𝑧𝑖𝑐 ℎ 𝑧𝑒𝑙𝑓 𝑣𝑜𝑜𝑟𝑏𝑖𝑗𝑙𝑜𝑝𝑒𝑛 , dan is dat maar zo. Niet altijd omdat ze niet weten waar hun grens ligt, maar omdat ze die grens negeren Omdat het werk niet mag blijven liggen. Omdat niemand anders het doet. We noemen het betrokkenheid. Maar het is 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒗𝒆𝒓𝒂𝒏𝒕𝒘𝒐𝒐𝒓𝒅𝒆𝒍𝒊𝒋𝒌𝒉𝒆𝒊𝒅 . En dat is iets anders. Deze patronen zijn hardnekkig. Ze kunnen worden gevoed door perfectionisme, faalangst, en...

  𝗗𝗲 𝗹𝗶𝗷𝘀𝘁 𝘃𝗮𝗻 𝗮𝗮𝗻𝗽𝗮𝘀𝘀𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻` 𝗪𝗮𝗻𝗻𝗲𝗲𝗿 𝗵𝗲𝗯 𝗷𝗶𝗷 𝗵𝗲𝘁 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗷𝗲 𝘁𝗲𝗹𝗸𝗲𝗻𝘀 𝗮𝗮𝗻𝗽𝗮𝘀𝘁 𝗮𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿?` Een stel had een afspraak met mij gemaakt. Of ik even met ze wilde 𝘮𝘦𝘦𝘥𝘦𝘯𝘬𝘦𝘯, gebruikmakend van mijn bedrijfsnaam `𝘿𝒆𝙣𝒌𝙢𝒆𝙚`𝙚𝒓`. Ze zaten ergens mee, maar konden er de vinger niet op leggen. Er was geen directe aanleiding, geen ruzie, geen groot probleem. Alles leek in orde. En toch… voelden ze zich soms bedrukt. Wat was dat? Waarom voelde het zo zwaar? Wanneer begon dat? Samen kwamen ze er niet uit. Ze zijn al 25 jaar samen en sinds een paar maanden met pensioen. Natuurlijk was dat een overgang, maar ze dachten niet dat het daar aan lag. Ze vertelden over hun levensloop en hun relatie. Alles leek soepel te verlopen, autisme had een plek. Toch kreeg ik een indruk – niet gebaseerd op iets wat ze letterlijk zeiden, maar eerder op wat tussen de regels door klonk. Er zat iets in hun dynamiek wat schu...

  Deel 3: De lezing van Peter Vermeulen Ergens was ik benieuwd of hij wel zou komen. Maar hij kwam — weliswaar 30 minuten later dan afgesproken. Ons gesprek verliep stroef; ik vond niet de juiste ingang. Hij reflecteerde niet op de lezing, en vragen die ik stelde in de hoop op herkenning, leverden weinig op. Even terug naar de reden waarom ik hem had uitgenodigd. "Pap wil dat ik beter leer praten, zeg maar. En volgens mij ook dat je op zoek gaat naar een vrouw?" Hier moest hij om lachen. "Ja, maar ik weet daar niets van. Van seksualiteit en zo." "Is dat iets waar je nu nieuwsgierig naar bent?" vroeg ik voorzichtig. Hij dacht lang na, maar gaf geen antwoord. Ik besloot het onderwerp te laten rusten — het is ook best heftig om zoiets te bespreken in een eerste gesprek met iemand die je niet kent. Ik had iets opgevangen over games en probeerde daar mijn ingang te vinden. Hij gamet zelf niet, maar kijkt naar anderen die gamen. Hij liet me zien op welke sit...