Door praktische handvatten naar autonomie in werk én prive.

   𝗧𝘄𝗲𝗲 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻, 𝘁𝘄𝗲𝗲 𝗿𝗮𝗺𝗲𝗻 𝐼𝑘 𝑘𝑟𝑒𝑒𝑔 𝑑𝑒 𝑜𝑝𝑑𝑟𝑎𝑐ℎ𝑡 𝑜𝑚 𝑡𝑒 𝑎𝑐ℎ𝑡𝑒𝑟ℎ𝑎𝑙𝑒𝑛 𝑤𝑎𝑡 𝑒𝑟 𝑛𝑜𝑢 𝑚𝑖𝑠𝑔𝑖𝑛𝑔 𝑖𝑛 𝑑𝑒 𝑠𝑎𝑚𝑒𝑛𝑤𝑒𝑟𝑘𝑖𝑛𝑔. Sjieuwke en Oetsen werken samen in een project bij een adviesbureau. Sjieuwke is communicatief sterk, voelt situaties goed aan. Oetsen is analytisch, precies, en denkt vanuit structuur. In de samenwerking lopen ze vast. Sjieuwke voelt zich genegeerd. “Hij is afstandelijk. Soms zegt hij ineens iets wat bot overkomt. Hij voelt de sfeer gewoon niet aan.” Oetsen voelt zich verloren. “Zij zegt dingen die ik niet begrijp. Verwacht dat ik aanvoel wat ze bedoelt, maar dat kan ik niet ruiken. En dan ben ik ineens bot? Beiden kijken uit hun eigen raam. Wat ze zien, is voor hen volkomen logisch. Maar wat ze niet zien: hun eigen raam heeft een kader. Sjieuwke is overtuigd dat ze blind kan varen op haar sociale intuïtie, ze voelt het altijd 100% goed aan. Ze heeft geen gezonde twijfel , geen zelfreflectie op ...

    Is LinkedIn veranderd, of zijn wij dat zelf? LinkedIn voelt allang niet meer als alleen een plek voor je cv of zakelijke updates. Steeds vaker zie ik verhalen over persoonlijke groei, werkgeluk, tegenslag, waarden en zingeving. Daar doe ik zelf aan mee, meegezogen omdat het lijkt – zo hoort het?. Misschien is dat geen toeval. In Nederland is werk de afgelopen jaren persoonlijker geworden. Er is meer ruimte voor onderwerpen als mentale gezondheid, inclusie, duurzaamheid – en voor de mens achter het beroep. Ook de manier waarop we communiceren is veranderd. Van formeel naar opener. Van resultaat naar proces. Van functie naar verhaal. In marketing denk ik dit ook te zien; je verkoopt geen product meer maar je verkoopt een `ervaring`. Zou het kunnen dat LinkedIn met ons is meegegroeid? Dat het platform steeds meer weerspiegelt waar we als samenleving naartoe bewegen? Ons identiteit ontlenen we misschien niet meer aan het werk wat we doen maar is het werk een ...

 Vervolg op eerdere blog  Neurotypisch bestaat niet – en toch hebben we neurodivergentie hard nodig De reacties op mijn vorige post raakten me. Ik kreeg het gevoel niet `begrepen` te worden. Even terug naar mezelf, `even nadenken` nu begrijp ik , dat ik duidelijker moet zijn en meer nuanceren. Ik schreef dat de "neurotypische mens" niet bestaat , omdat het idee gebaseerd is op gemiddelden. Geen enkel mens is het gemiddelde. Ook niet de zogenaamd "normale" mens. Maar sommigen lazen daarin een twijfel aan het bestaan van neurodivergentie — en dat is zeker niet wat ik bedoelde. Laat me dat nuanceren maken: Neurodivergentie bestaat. Niet als een afwijking van ‘normaal’, maar als een andere manier waarop het brein functioneert. Voor velen is die term levensveranderend: het brengt erkenning, begrip en toegang tot de juiste ondersteuning. De term neurotypisch is een werkmodel. Het helpt in onderzoek en diagnostiek, maar het moet niet verward worden met ee...

  𝗕𝗲𝘀𝘁𝗮𝗮𝘁 𝗱𝗲 𝗻𝗲𝘂𝗿𝗼𝘁𝘆𝗽𝗶𝘀𝗰𝗵𝗲 𝗺𝗲𝗻𝘀 𝗲𝗶𝗴𝗲𝗻𝗹𝗶𝗷𝗸 𝘄𝗲𝗹? Er is een norm bepaald. De "normale mens". In de DSM wordt hiermee bedoeld: 𝘨𝘦𝘥𝘳𝘢𝘨 𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘣𝘪𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘮𝘪𝘥𝘥𝘦𝘭𝘥𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘸𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘨𝘦𝘥𝘳𝘢𝘨 𝘯𝘰𝘦𝘮𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘷𝘪𝘯𝘥𝘵. Wanneer gedrag afwijkt van die norm, spreken we van neurodivergentie. Alles daarbinnen? Dat noemen we dan "neurotypisch". Maar wat betekent dat eigenlijk? Neurotypisch verwijst naar een brein dat neurologisch functioneert 𝗯𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝘀𝘁𝗮𝘁𝗶𝘀𝘁𝗶𝘀𝗰𝗵 𝗴𝗲𝗱𝗲𝗳𝗶𝗻𝗶𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲 𝗻𝗼𝗿𝗺. Maar zodra we erkennen dat deze norm een 𝗴𝗲𝗺𝗶𝗱𝗱𝗲𝗹𝗱𝗲 is — en dus per definitie niet één vast iets, maar een 𝘀𝗮𝗺𝗲𝗻𝘀𝗺𝗲𝗹𝘁𝗶𝗻𝗴 𝘃𝗮𝗻 𝘁𝗮𝗹𝗹𝗼𝘇𝗲 𝘃𝗮𝗿𝗶𝗮𝘁𝗶𝗲𝘀 — wordt het problematisch om te doen alsof er zoiets is als de 𝘯𝘦𝘶𝘳𝘰𝘵𝘺𝘱𝘪𝘴𝘤𝘩𝘦 mens. Net zoals er geen gemiddeld lichaam bestaat, bestaat er ook geen gemiddeld brein. Dus w...

  "Ik ben therapie moe." Die zin kwam met een diepe zucht. Ze zat tegenover me tijdens een kennismakingsgesprek. Via via was ze bij me terechtgekomen – zoals dat vaker gebeurt bij mensen met een hulpvraag die zich moeilijk laat vangen in een standaardtraject. Ze zit in een re-integratietraject en start binnenkort op een nieuwe werkplek. Vorig jaar kreeg ze de diagnose autisme. "Het gaf duidelijkheid," zei ze, "maar tegelijk ben ik de draad een beetje kwijtgeraakt. Ik heb m’n hele leven therapieën gehad. En ik ben moe. Therapie moe." Ze vertelde dat ze psycho-educatie had gekregen na de diagnose, maar daar nog weinig van weet. "Ik weet het wel ongeveer hoor. Maar ik vraag me af: wat hoort nou echt bij mij, en wat hoort bij dat autisme?" Wat haar vooral bezighoudt: sociale contacten. "Ik zie zo veel dat ik niet begrijp. Ik doe maar mee, en dat lijkt goed te gaan, maar vanbinnen voel ik me onzeker. Ik weet vaak niet wat er van m...