Jij kan dat wel.

Een medewerker loopt steeds vast in zijn werk. Lange tijd maskeert hij dit door eindeloos door te werken—avonden, weekenden. Tot hij toch om hulp vraagt.

"Hoezo, kan je dat niet?"

Hij kan haarfijn uitleggen wat er moet gebeuren, een onderzoekplan opstellen, de juiste volgorde bepalen. Dáár zit het probleem niet. Maar inschatten hoeveel tijd iets kost? Dat lukt hem niet. Hij is óf veel te optimistisch ("dat doen we wel even in drie dagen") óf hij heeft er domweg geen idee bij.

Het enige wat hij nodig heeft? Een collega die voor hem de tijdlijn maakt. Dat is toch samenwerken? Gebruik maken van elkaars talenten?

Maar in plaats van steun krijgt hij ongeloof. "Ik kan me niet voorstellen dat je dat niet kan!"

Maar als jíj het je niet kan voorstellen, betekent dat dan dat het niet waar is? Wat heb jij nodig om hem gewoon te geloven?

Nou het is lastig te begrijpen. Hij is onze specialist. Maar nu ik terugdenk aan onze gezamenlijke projecten, herken ik het eigenlijk wel. We lachten erom, maar hij heeft hier echt moeite mee dus.

Wat heeft samenwerken met iemand met autisme jou geleerd?