Deel 2: We gaan naar een lezing.

Het was autismeweek, en Peter Vermeulen gaf een lezing over het voorspellende brein in Friesland.
Die lezing leek mij een mooie ingang voor mijn volgende afspraak met Michel – een goed gespreksonderwerp, dacht ik.

Ik twijfelde drie seconden: is het wel verstandig om hem hiervoor uit te nodigen? Misschien is het te overweldigend? Maar goed, one way to find out, ik vraag het hem gewoon.

Michel zei meteen ja! Dat leek hem interessant. Ik moet altijd een beetje lachen als ik zo’n onverwachte reactie krijg.
Die lach toverde op zijn beurt een glimlach op Michels anders zo serieuze gezicht. Ik voelde contact.

De volgende dag kwam zijn vader naar me toe:
“Hij moet van jou om 18:00 klaarstaan?”
“Klopt!”
“Zie je wel, hij denkt weer niet na. Wie moet dan de schapen doen?”
“Jij, lijkt me logisch,” antwoordde ik rustig.
Zijn pientere ogen onder borstelige wenkbrauwen keken me lang aan...
“…Ok, ken wohl,” zei hij uiteindelijk op z’n Fries.

Onderweg naar de lezing gaf Michel aanwijzingen over welke rijbaan ik moest nemen. Ik mocht geen takken raken bij het passeren van een tegenligger – dat vindt hij irritant als zijn vader dat doet.
Mijn snelheid werd in de gaten gehouden, en waar nodig van commentaar voorzien.
Ik maak dit wel vaker mee. Misschien ben ik toch niet zo’n goede chauffeur als ik denk – maar ik vind het erg vermakelijk.

De lezing was, zoals altijd, humoristisch, interactief en zeer interessant.
Ik observeerde Michel. Hij leek geïnteresseerd en geamuseerd, af te lezen aan de vage glimlach op zijn gezicht.
Hij leek geen last te hebben van de mensen om hem heen of van het geluid van schuifelende en kuchende bezoekers.

Toen Peter vertelde dat onzekerheid een gevolg kan zijn van een brein dat minder goed kan voorspellen, tikte Michel mij aan:
“Dat herken ik wel,” zei hij.

Op de terugweg vroeg ik of er iets was dat indruk op hem had gemaakt – iets herkenbaars, of misschien iets dat hem verbaasde?
“Ik heb nog nooit getennist,” was zijn antwoord.
Peter gebruikte tennis als voorbeeld door de hele presentatie heen – dus dat was blijven hangen.

Interessant, vind ik dat.
“Omdat je zelf niet tennist – kon je de voorbeelden dan wel goed begrijpen?” vroeg ik.
“Ik denk het wel, zal ik maar zeggen… maar ik weet niet of het klopt.”

Thuis aangekomen was hij al uit de auto voordat ik iets kon zeggen.

Oké, we hebben nog een afspraak staan. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat.