Deel 3: De lezing van Peter Vermeulen

Ergens was ik benieuwd of hij wel zou komen. Maar hij kwam — weliswaar 30 minuten later dan afgesproken. Ons gesprek verliep stroef; ik vond niet de juiste ingang. Hij reflecteerde niet op de lezing, en vragen die ik stelde in de hoop op herkenning, leverden weinig op.

Even terug naar de reden waarom ik hem had uitgenodigd. "Pap wil dat ik beter leer praten, zeg maar. En volgens mij ook dat je op zoek gaat naar een vrouw?" Hier moest hij om lachen. "Ja, maar ik weet daar niets van. Van seksualiteit en zo."
"Is dat iets waar je nu nieuwsgierig naar bent?" vroeg ik voorzichtig. Hij dacht lang na, maar gaf geen antwoord. Ik besloot het onderwerp te laten rusten — het is ook best heftig om zoiets te bespreken in een eerste gesprek met iemand die je niet kent.

Ik had iets opgevangen over games en probeerde daar mijn ingang te vinden. Hij gamet zelf niet, maar kijkt naar anderen die gamen. Hij liet me zien op welke sites hij dat doet en legde uit hoe het werkt. Toch zag ik weinig enthousiasme; het leek niet iets waar hij graag over sprak.

"Denk je dat het kijken naar anderen en soms iets in de chat zetten je helpt om makkelijker te praten?"
"Nee!" Dat was een direct antwoord.
"Wat denk jij dat wél zou helpen?"
"Andere mensen ontmoeten. Dingen doen. Dat wil ik wel graag."

Daar was de ingang. Ik wist meteen de plek waar we konden starten: Samenautisme, een open groep waar iedereen welkom is en waar altijd iets georganiseerd wordt. We spraken af om daar samen naartoe te gaan.

Ons gesprek had uiteindelijk langer dan een uur geduurd. Toen we afscheid namen bij de deur, zag ik zijn vader al aankomen — we mochten immers niet te lang praten, anders zou hij "begeistert" worden. Ik zag een bezorgde vader, iemand die met al zijn liefde zijn zoon wilde beschermen tegen de wereld.

Het komt wel goed, dacht ik.
Dit is zoals het is.

Deel 4: De Samenautisme-groep
Lees je over twee weken.