Dit is wat ik heb geleerd in de opleiding Autismecoach van Karin Simonis: werken vanuit je hart, aansluiten bij de ander met een heldere structuur.

Door omstandigheden maakten we niet eerst online kennis. Ons eerste contact was direct bij haar thuis. Geen welkom, geen handdruk, alleen een duidelijke uitspraak:
“Als jij ook vindt dat ik moet gaan wandelen voor mijn depressie, dan kan je meteen weer weggaan.”

Ik bleef rustig staan in de deuropening. Voor me stond een jonge vrouw, zichtbaar moe, misschien zelfs hopeloos – dat kon ik op dat moment nog niet goed duiden.
Ik reageerde zoals ik geleerd heb: eerlijk en zonder aannames.
“Ik heb geen idee, want ik ken je nog niet.”

Ze zuchtte diep. Haar kin zakte op haar borst. Half mompelend zei ze:
“Nou, dat is tenminste geen standaard antwoord.”

We dronken in stilte een kopje thee. Na een paar minuten keek ze me ineens aan, met een heldere, stevige stem:
“Oké, en wat dan wél?”

“Ik weet het nog steeds niet,” zei ik. “Zullen we eerst kennismaken?”
Ze ontspande iets, en begon te vertellen. Over haar werk, de vele hulpverleners sinds haar vijftiende, haar moeder. Ze wilde écht wel, zei ze, maar wist gewoon niet hoe.

Terwijl ik luisterde, viel me haar woonkamer op: vol kleur, schilderijen, tekeningen, en creatieve details. Alles leek bewust geplaatst – geen chaos, maar een levendig geheel.

“Wandelen is goed voor je brein,” zei ik, “maar dat geldt ook voor muziek maken, of nieuwe dingen leren. Kun je haken?”

Ze keek verbaasd.
“Nee, dat kan ik niet.”

Ik vertelde wat haar interieur mij vertelde: dat creativiteit haar kracht leek, en dat haken misschien goed bij haar zou passen – door het ritme, de structuur, de kleuren.
Ze was nog aarzelend.
Ik haalde een bol garen en een haaknaald uit mijn tas – die heb ik altijd bij me – en vroeg of ik mocht laten zien wat ik bedoelde. Terwijl het bonte garen langzaam veranderde in een bloem, zag ik iets in haar ogen veranderen. Nieuwsgierigheid. Een sprankje hoop.

Nu, maanden later, haakt ze haar eigen kleding, ontwerpt ze patronen en denkt ze weer na over werk. Ze is er nog niet, maar ze beweegt weer. Niet wandelend, maar creërend. 

Bij depressie hoef je niet per se te wandelen. Haken is ook bewegen. Iets nieuws leren is ook goed voor je brein. Aansluiten bij de ander betekent soms: met een bolletje wol beginnen.