Door praktische handvatten naar autonomie in werk én prive.

  "Ik ben therapie moe." Die zin kwam met een diepe zucht. Ze zat tegenover me tijdens een kennismakingsgesprek. Via via was ze bij me terechtgekomen – zoals dat vaker gebeurt bij mensen met een hulpvraag die zich moeilijk laat vangen in een standaardtraject. Ze zit in een re-integratietraject en start binnenkort op een nieuwe werkplek. Vorig jaar kreeg ze de diagnose autisme. "Het gaf duidelijkheid," zei ze, "maar tegelijk ben ik de draad een beetje kwijtgeraakt. Ik heb m’n hele leven therapieën gehad. En ik ben moe. Therapie moe." Ze vertelde dat ze psycho-educatie had gekregen na de diagnose, maar daar nog weinig van weet. "Ik weet het wel ongeveer hoor. Maar ik vraag me af: wat hoort nou echt bij mij, en wat hoort bij dat autisme?" Wat haar vooral bezighoudt: sociale contacten. "Ik zie zo veel dat ik niet begrijp. Ik doe maar mee, en dat lijkt goed te gaan, maar vanbinnen voel ik me onzeker. Ik weet vaak niet wat er van m...

  Meer tijd Je krijgt iemand op je pad met wie je een stukje meeloopt. Niet voor altijd, want  jobcoach-trajecten hebben nu eenmaal een kop en een staart. Dan komt het moment van afscheid. De begeleiding stopt, de financiën stoppen – want de verplichtingen stoppen – en dan staat iemand er ineens weer alleen voor. Maar wat als het hoofd nog niet mee wil, terwijl het lijf allang wil? Wat als iemand keihard werkt aan herstel, maar er simpelweg meer tijd nodig is om weer op eigen kracht verder te kunnen? Binnen drie maanden weer aan het werk( 60% AO), want zo is de WIA nu eenmaal ingericht. Er wordt gekeken naar wat je nog wél kunt. Maar wat vaak vergeten wordt, is op welk tempo iemand dat weer kan. En dat tempo is niet voor iedereen gelijk. Sommige mensen hebben meer tijd nodig. Tijd om te herstellen, om te wennen, om weer op te bouwen. Geef je die tijd, dan geef je gelijke kansen. Doe je dat niet, dan staan ze 1-0 achter. Problemen stapelen zich op, de stress neemt toe, en ...

  Tussen verantwoordelijkheid en overbelasting Wat autisme op de werkvloer ons leert over grenzen, loyaliteit en luisteren Hij meldde zich ziek. Hoofdpijn, vermoeid, geen ruimte meer in zijn hoofd. Maar zijn werk? Dat bleef hij doen. Rapporten afmaken, deadlines halen. Want ziek zijn is geen excuus om je verantwoordelijkheden te laten liggen. Het was niet voor het eerst. En hij is niet de enige. Veel mensen met autisme voelen zich diep verantwoordelijk voor hun werk. Ze willen het goed doen. Altijd. Tot in de puntjes. En als dat betekent dat ze 𝑧𝑖𝑐 ℎ 𝑧𝑒𝑙𝑓 𝑣𝑜𝑜𝑟𝑏𝑖𝑗𝑙𝑜𝑝𝑒𝑛 , dan is dat maar zo. Niet altijd omdat ze niet weten waar hun grens ligt, maar omdat ze die grens negeren Omdat het werk niet mag blijven liggen. Omdat niemand anders het doet. We noemen het betrokkenheid. Maar het is 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒗𝒆𝒓𝒂𝒏𝒕𝒘𝒐𝒐𝒓𝒅𝒆𝒍𝒊𝒋𝒌𝒉𝒆𝒊𝒅 . En dat is iets anders. Deze patronen zijn hardnekkig. Ze kunnen worden gevoed door perfectionisme, faalangst, en...

  𝗗𝗲 𝗹𝗶𝗷𝘀𝘁 𝘃𝗮𝗻 𝗮𝗮𝗻𝗽𝗮𝘀𝘀𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻` 𝗪𝗮𝗻𝗻𝗲𝗲𝗿 𝗵𝗲𝗯 𝗷𝗶𝗷 𝗵𝗲𝘁 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗷𝗲 𝘁𝗲𝗹𝗸𝗲𝗻𝘀 𝗮𝗮𝗻𝗽𝗮𝘀𝘁 𝗮𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿?` Een stel had een afspraak met mij gemaakt. Of ik even met ze wilde 𝘮𝘦𝘦𝘥𝘦𝘯𝘬𝘦𝘯, gebruikmakend van mijn bedrijfsnaam `𝘿𝒆𝙣𝒌𝙢𝒆𝙚`𝙚𝒓`. Ze zaten ergens mee, maar konden er de vinger niet op leggen. Er was geen directe aanleiding, geen ruzie, geen groot probleem. Alles leek in orde. En toch… voelden ze zich soms bedrukt. Wat was dat? Waarom voelde het zo zwaar? Wanneer begon dat? Samen kwamen ze er niet uit. Ze zijn al 25 jaar samen en sinds een paar maanden met pensioen. Natuurlijk was dat een overgang, maar ze dachten niet dat het daar aan lag. Ze vertelden over hun levensloop en hun relatie. Alles leek soepel te verlopen, autisme had een plek. Toch kreeg ik een indruk – niet gebaseerd op iets wat ze letterlijk zeiden, maar eerder op wat tussen de regels door klonk. Er zat iets in hun dynamiek wat schu...

  Deel 3: De lezing van Peter Vermeulen Ergens was ik benieuwd of hij wel zou komen. Maar hij kwam — weliswaar 30 minuten later dan afgesproken. Ons gesprek verliep stroef; ik vond niet de juiste ingang. Hij reflecteerde niet op de lezing, en vragen die ik stelde in de hoop op herkenning, leverden weinig op. Even terug naar de reden waarom ik hem had uitgenodigd. "Pap wil dat ik beter leer praten, zeg maar. En volgens mij ook dat je op zoek gaat naar een vrouw?" Hier moest hij om lachen. "Ja, maar ik weet daar niets van. Van seksualiteit en zo." "Is dat iets waar je nu nieuwsgierig naar bent?" vroeg ik voorzichtig. Hij dacht lang na, maar gaf geen antwoord. Ik besloot het onderwerp te laten rusten — het is ook best heftig om zoiets te bespreken in een eerste gesprek met iemand die je niet kent. Ik had iets opgevangen over games en probeerde daar mijn ingang te vinden. Hij gamet zelf niet, maar kijkt naar anderen die gamen. Hij liet me zien op welke sit...

  Dit is wat ik heb geleerd in de opleiding Autismecoach van Karin Simonis: werken vanuit je hart, aansluiten bij de ander met een heldere structuur. Door omstandigheden maakten we niet eerst online kennis. Ons eerste contact was direct bij haar thuis. Geen welkom, geen handdruk, alleen een duidelijke uitspraak: “Als jij ook vindt dat ik moet gaan wandelen voor mijn depressie, dan kan je meteen weer weggaan.” Ik bleef rustig staan in de deuropening. Voor me stond een jonge vrouw, zichtbaar moe, misschien zelfs hopeloos – dat kon ik op dat moment nog niet goed duiden. Ik reageerde zoals ik geleerd heb: eerlijk en zonder aannames. “Ik heb geen idee, want ik ken je nog niet.” Ze zuchtte diep. Haar kin zakte op haar borst. Half mompelend zei ze: “Nou, dat is tenminste geen standaard antwoord.” We dronken in stilte een kopje thee. Na een paar minuten keek ze me ineens aan, met een heldere, stevige stem: “Oké, en wat dan wél?” “Ik weet het nog steeds niet,” zei ik. “Zullen we ...

  En dan ineens een appje……………..   Hierdoor kan ik voelen dat het zin heeft wat ik doe. Geweldloos communiceren, dat kan helpend zijn!    

Deel 2: We gaan naar een lezing. Het was autismeweek, en Peter Vermeulen gaf een lezing over het voorspellende brein in Friesland. Die lezing leek mij een mooie ingang voor mijn volgende afspraak met Michel – een goed gespreksonderwerp, dacht ik. Ik twijfelde drie seconden: is het wel verstandig om hem hiervoor uit te nodigen? Misschien is het te overweldigend? Maar goed, one way to find out , ik vraag het hem gewoon. Michel zei meteen ja! Dat leek hem interessant. Ik moet altijd een beetje lachen als ik zo’n onverwachte reactie krijg. Die lach toverde op zijn beurt een glimlach op Michels anders zo serieuze gezicht. Ik voelde contact. De volgende dag kwam zijn vader naar me toe: “Hij moet van jou om 18:00 klaarstaan?” “Klopt!” “Zie je wel, hij denkt weer niet na. Wie moet dan de schapen doen?” “Jij, lijkt me logisch,” antwoordde ik rustig. Zijn pientere ogen onder borstelige wenkbrauwen keken me lang aan... “…Ok, ken wohl,” zei hij uiteindelijk op z’n Fries. Onderweg naar...

  Deel 1. Kom, we gaan praten...  Ineens kreeg ik een appje: "Kom, we gaan praten over het communiceren van Michel." Ik had geen idee wie dit stuurde, en Michel? Geen idee wie dat was. Zonder te vragen wie de afzender was, appte ik terug: "Wanneer en waar?" Het antwoord: "Kom maar naar mijn nederige onderkomen, morgen om 15.00 uur." Het adres stond erbij. Dus, ik stapte de volgende dag om klokslag drie het erf van een boerderij op. De deur ging open. Een brede lach, alsof we elkaar al jaren kenden. En in zekere zin was dat ook zo: ze hadden me het afgelopen jaar zien lopen met de honden, mijn website doorgespit en daaruit geconcludeerd dat ik Michel wel kon leren praten. Nou, eerst maar koffie. En ik luister. Michel is 38 jaar, heeft de diagnose Asperger en werkt in een solofunctie op de plek waar hij ooit stage liep. Meestal werkt hij vanuit huis. En thuis, dat is bij zijn vader. Volgens zijn vader moet Michel “vlotter leren praten”, want “a...

  De overgang bij vrouwen met ADHD of autisme Gisteren bezocht ik een lezing van Stichting Op Eigen Houtje over vrouwen in de overgang met ADHD en/of autisme. De spreker was Stef Boes van Nieuw Getij , een expert op het snijvlak van hormonen, neurodiversiteit en psychologische veiligheid. We weten allemaal dat de overgang invloed heeft op je lichaam en humeur, maar wat als je brein al anders werkt? Als je al leeft met ADHD of autisme? Dan kan die overgang een hele zware tijd worden, waarin je jezelf kan verliezen. Jammer genoeg is er nog te weinig aandacht voor. ·        Concentratieverlies, geheugen problemen. ·        Prikkelgevoeliger ·        Onrust in je lijf, hartkloppingen, vage klachten ·        Emotionele dips, somberheidsklachten ·        Gewrichtsklachten, spierpijnen ·        Terugval i...

  𝗔𝘂𝘁𝗵𝗲𝗻𝘁𝗶𝗰𝗶𝘁𝗲𝗶𝘁 𝘃𝘀 𝗮𝗮𝗻𝗽𝗮𝘀𝘀𝗶𝗻𝗴 . 𝑅𝑢𝑖𝑚𝑡𝑒 𝑑𝑢𝑟𝑣𝑒𝑛 𝑐𝑟𝑒𝑒 ̈ 𝑟𝑒𝑛 𝑣𝑜𝑜𝑟 𝑎𝑢𝑡ℎ𝑒𝑛𝑡𝑖𝑐𝑖𝑡𝑒𝑖𝑡 Authenticiteit is een woord dat vaak valt in gesprekken over persoonlijke ontwikkeling, loopbaanbegeleiding en mentale gezondheid. We worden aangespoord om "gewoon jezelf te zijn", om trouw te blijven aan wie je bent, om je eigen waarden en normen te volgen. Maar hoe werkt dat in een maatschappij waarin ook sociaal aangepast gedrag wordt verwacht? Is er in Nederland daadwerkelijk ruimte voor authenticiteit, of is het een mooi ideaal dat in de praktijk knelt zodra het schuurt met de norm? Op het werk hoor je regelmatig: "Blijf dicht bij jezelf" of "Verlies je authenticiteit niet." Tegelijkertijd bestaan er beoordelingsgesprekken, 360-graden feedbackrondes en gedragscompetentieprofielen waarin je geacht wordt jezelf aan te passen aan de bedrijfscultuur, teamdynamiek of klantrelatie. Je gedrag wordt geëvalueer...