Door praktische handvatten naar autonomie in werk én prive.

  Tussen verantwoordelijkheid en overbelasting Wat autisme op de werkvloer ons leert over grenzen, loyaliteit en luisteren Hij meldde zich ziek. Hoofdpijn, vermoeid, geen ruimte meer in zijn hoofd. Maar zijn werk? Dat bleef hij doen. Rapporten afmaken, deadlines halen. Want ziek zijn is geen excuus om je verantwoordelijkheden te laten liggen. Het was niet voor het eerst. En hij is niet de enige. Veel mensen met autisme voelen zich diep verantwoordelijk voor hun werk. Ze willen het goed doen. Altijd. Tot in de puntjes. En als dat betekent dat ze 𝑧𝑖𝑐 ℎ 𝑧𝑒𝑙𝑓 𝑣𝑜𝑜𝑟𝑏𝑖𝑗𝑙𝑜𝑝𝑒𝑛 , dan is dat maar zo. Niet altijd omdat ze niet weten waar hun grens ligt, maar omdat ze die grens negeren Omdat het werk niet mag blijven liggen. Omdat niemand anders het doet. We noemen het betrokkenheid. Maar het is 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒗𝒆𝒓𝒂𝒏𝒕𝒘𝒐𝒐𝒓𝒅𝒆𝒍𝒊𝒋𝒌𝒉𝒆𝒊𝒅 . En dat is iets anders. Deze patronen zijn hardnekkig. Ze kunnen worden gevoed door perfectionisme, faalangst, en...

  𝗗𝗲 𝗹𝗶𝗷𝘀𝘁 𝘃𝗮𝗻 𝗮𝗮𝗻𝗽𝗮𝘀𝘀𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻` 𝗪𝗮𝗻𝗻𝗲𝗲𝗿 𝗵𝗲𝗯 𝗷𝗶𝗷 𝗵𝗲𝘁 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗷𝗲 𝘁𝗲𝗹𝗸𝗲𝗻𝘀 𝗮𝗮𝗻𝗽𝗮𝘀𝘁 𝗮𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿?` Een stel had een afspraak met mij gemaakt. Of ik even met ze wilde 𝘮𝘦𝘦𝘥𝘦𝘯𝘬𝘦𝘯, gebruikmakend van mijn bedrijfsnaam `𝘿𝒆𝙣𝒌𝙢𝒆𝙚`𝙚𝒓`. Ze zaten ergens mee, maar konden er de vinger niet op leggen. Er was geen directe aanleiding, geen ruzie, geen groot probleem. Alles leek in orde. En toch… voelden ze zich soms bedrukt. Wat was dat? Waarom voelde het zo zwaar? Wanneer begon dat? Samen kwamen ze er niet uit. Ze zijn al 25 jaar samen en sinds een paar maanden met pensioen. Natuurlijk was dat een overgang, maar ze dachten niet dat het daar aan lag. Ze vertelden over hun levensloop en hun relatie. Alles leek soepel te verlopen, autisme had een plek. Toch kreeg ik een indruk – niet gebaseerd op iets wat ze letterlijk zeiden, maar eerder op wat tussen de regels door klonk. Er zat iets in hun dynamiek wat schu...

  Deel 3: De lezing van Peter Vermeulen Ergens was ik benieuwd of hij wel zou komen. Maar hij kwam — weliswaar 30 minuten later dan afgesproken. Ons gesprek verliep stroef; ik vond niet de juiste ingang. Hij reflecteerde niet op de lezing, en vragen die ik stelde in de hoop op herkenning, leverden weinig op. Even terug naar de reden waarom ik hem had uitgenodigd. "Pap wil dat ik beter leer praten, zeg maar. En volgens mij ook dat je op zoek gaat naar een vrouw?" Hier moest hij om lachen. "Ja, maar ik weet daar niets van. Van seksualiteit en zo." "Is dat iets waar je nu nieuwsgierig naar bent?" vroeg ik voorzichtig. Hij dacht lang na, maar gaf geen antwoord. Ik besloot het onderwerp te laten rusten — het is ook best heftig om zoiets te bespreken in een eerste gesprek met iemand die je niet kent. Ik had iets opgevangen over games en probeerde daar mijn ingang te vinden. Hij gamet zelf niet, maar kijkt naar anderen die gamen. Hij liet me zien op welke sit...

  Dit is wat ik heb geleerd in de opleiding Autismecoach van Karin Simonis: werken vanuit je hart, aansluiten bij de ander met een heldere structuur. Door omstandigheden maakten we niet eerst online kennis. Ons eerste contact was direct bij haar thuis. Geen welkom, geen handdruk, alleen een duidelijke uitspraak: “Als jij ook vindt dat ik moet gaan wandelen voor mijn depressie, dan kan je meteen weer weggaan.” Ik bleef rustig staan in de deuropening. Voor me stond een jonge vrouw, zichtbaar moe, misschien zelfs hopeloos – dat kon ik op dat moment nog niet goed duiden. Ik reageerde zoals ik geleerd heb: eerlijk en zonder aannames. “Ik heb geen idee, want ik ken je nog niet.” Ze zuchtte diep. Haar kin zakte op haar borst. Half mompelend zei ze: “Nou, dat is tenminste geen standaard antwoord.” We dronken in stilte een kopje thee. Na een paar minuten keek ze me ineens aan, met een heldere, stevige stem: “Oké, en wat dan wél?” “Ik weet het nog steeds niet,” zei ik. “Zullen we ...